MX World

25/07/2011 18:55 - geplaatst door Marcel Dirks

Het hobby-team Belgium Bulls haalde vorige week in waarschijnlijk de zwaarste enduro ter wereld de finish. De drie Limburgers, Ronny Terwingen, Jean Gabriels en Marcel "Mxworld" Dirks werden 13de in hun klasse maar wat vooral belangrijk was, ze haalden elke dag de finish waardoor ze zelfs niet eens een joker moesten inzetten.

Thor it voor meer

De voorbereiding van deze Red Bull Romaniacs begon voor Marcel net na nieuwjaar want er waren wat kilo's teveel en die moesten eraf. Na intensieve loopsessies en een gestructureerd voedingsschema vlogen de kilo's eraf en de conditie ging als een speer de hoogte in. Jean Gabriels koos voor zijn hometrainer, overdag doet Jean aan powertraining met 100'den brikken en heel wat zakken cement want de metselaar weet daar wel weg mee. Derde man maar zeker niet de minste, Ronny Terwingen kende eind jaren '90 een korte crosscarriere en koos enkele jaren geleden voor de endurosport. In het dagelijkse leven is Ronny hoefsmid en doet daar ook al de nodige fysieke arbeid, dat vult hij aan met wekelijks een fikse endurotocht.

De Proloog verliep goed, zowel Ronny als Marcel haalden de halve finale doch Marcel bleef steken op "de stenen" net toen hij de leiding in handen had genomen. Ronny kegelde er op diezelfde stenen-sectie af en hield er een pijnlijke heup aan over, dit zou hij nog de hele week voelen. In de "kleine finale viel er niet veel meer te rapen want de regen viel er met bakken uit de hemel en het Belgium Bull's Team kreeg een 13de startplaats voor de eerste offroaddag op zondag.

Zondag werd er voor de hobby-rijders op een acceptabel uur gestart: wij mochten onze motoren om 8u27 starten voor een 128km durende rit doorheen de Roemeense bossen. Het rijden begon goed voor ons, even zoeken naar de juiste grip, de regen van de dag ervoor was welgekomen merkten we want na een tijdje rijden kwamen we in gebied waar geen regen gevallen was en dus erg stofferig was. We waren ondertussen al flink opgewarmd met enkel leuke hellingen maar nog geen waar we grote ogen van trokken. Het moet zowat halverwege de rit zijn geweest dat we "Johnny what the fuck" tegenkwamen, een afdaling waar we van de motor zouden moeten zo werd ons verteld in de briefing de avond ervoor. Inderdaad, een afdaling om "u" tegen te zeggen maar met veel grip dus zolang mogelijk blijven zitten dacht ik zelf (Marcel). Wat later werd de afdaling zo steil dat ik zelfs niet meer van de motor kwam en dus hulp nodig had, de motor dan maar geleiden zoals de rest deed en dat was nog niet zo'n slecht idee... Het werd steiler en steiler en we konden de motor nog maar nauwelijks tegenhouden, we konden ondertussen zien dat heel wat helden het "anders" probeerden, hadden ze dat maar niet gedaan want een voor een vlogen ze tegen de grond. Na deze helse afdaling kregen we een helling omhoog over stenen van tussen de 20-40cm groot en er stroomde ook nog water overheen. Leek ons niet zo moeilijk al konden we niet zien hoe lang deze beklimming was. Na enkele honderden meters moesten we toch even op naar onze tweede adem zoeken... opnieuw vertrekken kostte veel kracht maar het ging en opnieuw konden we een heel stuk voortrijden/triallen over en tussen de grijze grote stenen. Net toen we dachten dat het einde in zicht was zaten we ongeveer halverwege, het bleef duren en het werd een ware veldslag, overal zag je piloten rusten waardoor de ideale lijn bezet was en het dus nog zwaarder werd maar ook wij stonden wel eens in de weg van iemand anders, wees gerust...  De rest van de rit was "makkelijk", tussen aanhalingstekens want we waren er al achtergekomen dat de makkelijkste wegskes hier "bijters" zijn, rusten zou pas voor na de rit zijn... Op het einde kregen we nog een soort van "special" want de finish lag aan de rand van de stad en er kwam heel wat volk kijken. We haalden met ons drieën op een mooie 15de plaats de finish.

Op dag drie voelden de spieren al wat stram aan en we moesten vroeg uit de veren, om 7u20 hadden we een uur buiten Sibiu immers al de start. We moesten dus met de servicewagen 47km rijden en tussen de koeien, de kippen en de geiten gingen we van start, door de dauw was het gras erg glad waardoor we het eerst uur erg voorzichting moesten zijn. Deze tweede dag