21/11/2015 14:37 - geplaatst door Marcel Dirks
Eerste sneeuw in de lucht, vrouwke op familie bezoek, niks op TV, weinig MX nieuws.
Ik dacht, zal ik eens wat oude koeien uit de gracht halen.
Zo van rond 1992.
Niet geïnteresseerd?
Ook goed, klik dan zeker NIET op THOR.
Mochten dergelijke verhalen U desondanks toch interesseren, maak dan een bondig verslag van wat U ooit beleefde. We bellen U vervolgens op en we maken er iets leesbaars van, indien nodig.
Have fun!
Waarom 1992? Omdat ik toen een van de spannendste momenten beleefde van zolang ik naar de cross ging. Het verhaal gaat over de IMBA-finale van het EK 125 cc in Denemarken. Ik maakte toen deel uit van het RS-team, dat in 1990 voor het eerst naar buiten kwam. Het team had met Patrick Vandueren en Joël De Busser ereplaatsen behaald in het EK 250 cc. Ook Paul De Proost die in 1991 bij het team kwam was toen al derde geworden in het EK 125 cc. Met een dertigtal supporters trokken we naar het Noord-Oosten van Jutland. Het merendeel van de groep logeerde bij Gert Sonderskov, de 9-voudige Deense kampioen. Die woonde in Ebeltoft in een zomerhuisje. De Belgen sliepen binnen, Gert met zijn vriendin Wiebe in zijn Mercedes bus. Met deze familie hadden we het jaar te voor kennis gemaakt. Ze logeerden toen naast de familie De Proost, en om beurten gingen ze ergens in Arendonk het avondmaal nuttigen. Zo ook bij ons thuis. Aangename mensen, met ondertussen twee bijna volwassen meiden, en we zien mekaar nog regelmatig. Zelf waren we voor de eerste maal op pad met een mobilhome, samen met de voorzitter van het RS-team en zijn vrouw. De wedstrijd zelf werd gereden in de regio Mols Bjerge, een paar kilometer van Ebeltoft. Het was een zuivere zandbaan zoals we die hier en in Nederland kennen. Op zaterdag arriveerden we, en we zagen dat de baan niet afgespannen was. Enkel boven, waar publiek stond, war er afsluiting. Maar voor 90 procent waren enkel de bochten afgebakend met ingegraven autobanden. Paul De Proost stond aan de leiding. Hij moest zeg maar de drie reeksen uit rijden, en dan was de titel binnen. Ronald Schrik – zijn zoontjes crosst nu – was de enige echte overgebleven rivaal. De week voor de finale had hij nog een nieuwe motor gekregen, model 1993. Van Sonderskov kregen we een geheime tip: het startveld lag in beton. Gert vertelde ons dat de plaats waar de betonplaten mekaar ontmoetten een naad bevatte, met net dat ietsje meer grip dan de rest. De Belgische ploeg bevatte verder nog Bengt Laeremans (ook voor het RS-team), het Waaltje Joël Seel, nog een Brusselaar, voornaam Koen, en ik denk ook Ronny Hermans. Afijn, de titel was een formaliteit. Maar ik had zo’n blauw vermoeden dat er binnendoor gereden ging worden. Het was te gemakkelijk. Ook sommige stukken van de omloop lagen parallel met hoogteverschillen. Ik sprak daarover de Belgische ploegleider aan, een gerenommeerd persoon in de MX-wereld. Hij lachte mij aanvankelijk weg, maar nadien kwam hij me vertellen dat hij het voorgelegd had bij de teamleiders vergadering. Zijn opmerking werd eerst nog wat lacherig afgedaan door de toenmalige Nederlandse IMBA voorzitter (die ik later zou opvolgen). Maar er werd toch voorafgaand aan de wedstrijd afgesproken dat de piloten zouden gebriefd worden en dat er bij afsnijden een deklassering volgde. En dat gebeurde ook zo. Kwam dan de wedstrijddag. Perfect weer, perfecte baan, voldoende putten voor de Belgen en de Nederlanders. Maar Paul was nerveuzer dan hij liet blijken. We merkten het al in de training. We vroegen ons af of het aan de nieuwe motor lag. Maar we lieten Paul gerust. In de eerste reeks vergat het “Prosje” alle goede voornemens. Hij vergat de ideale startpositie. Die prompt werd ingenomen door Schrik. Die vertrok op kop en De Proost…….. begon als allerlaatste nadat hij even na het vallen van het starthek moest stoppen. Terwijl Schrik voor het volle pond ging, lukte het Paul om de schade te beperken. Maar het puntenverschil werd klein. En plots gebeurde het: een Duitss rijder kwam ten val en sneed zowat 50 meter van het parcours af door zijn motor van de bovenste lijn bergaf te laten bollen, maar ver voor de correcte bocht. Ik heb er lang over nagedacht om wel of niet een klacht in te dienen. Zo gebeurde het ook al deed Nederland een poging om het weg te lachen. Blijkbaar waren ook zi zich bewust van de mogelijke gevolgen, wie weet? Maar ons Belgische jurylid hield voet bij stuk en uiteindelijk werd de Duitser (terecht) uit de uitslag gehaald (het gebeurde trouwens ook in de MXoN in Lommel) en kreeg De Proost er één punt bij. Je kan dit nu onsportief noemen, maar het was vooraf afgesproken met de jury, omdat afsnijden zo voor de hand lag. En afsnijden is ook onsportief. Anderzijds hadden onze sponsors flink geïnvesteerd en het doel was om de titel te behalen. Er was niks vals gebeurd. Maar het verhaal kon nog erger worden. Schrik won weer in de tweede reeks en een uit zijn lood geslagen De Proost bakte er in het middenveld eigenlijk niks van. De voorsprong was nu weggesmolten als sneeuw voor de zon en de slotreeks zou beslissend zijn. En dan kwam de finale. Joël Seel vertrok aan de leiding, gevolgd door Schrik. Paul startte als………. Laatste. Raakte aanvankelijk niet in zijn ritme. We geloofden er niet meer in want Schrik was virtueel al de nieuwe kampioen. Tot De Proost zich herpakte. En hij niet alleen. Ronde na ronde reed hij de ene rijder naar de andere voorbij. Hij geloofde er weer in. De puntenkloof op Schrik werd kleiner en kleiner. Enkele ronden voor tijd was het zover: De Proost nam de leiding in het EK over met 2 punten verschil. Schrik besefte dat zijn titel op het spel stond en plooide zich dubbel. Hij moest de reeks winnen! Maar Joël Seel, hoewel een Waal, speelde het teamspel perfect. En hij reed ook voor de reeks- en dagzege. Zelden hebben we op zo’n korte tijd zoveel aanvallen gezien. Seel plooide, zag het voorwiel van Schrik in elke bocht langszij komen, werd gepasserd door de Hollander, en pakte die terug in. En hij brak niet. Een wanhopige Schrik dwong Seel tot een beklijvende eindspurt want mits winst was hij kampioen. Maar Seel begaf niet en won de reeks voor Schrikl en de nieuwe kampione Paul De Proost. Vlak na de finish zagen wij een groots gebaar: de drie aartsvijanden, Joël, Ronald en Paul vielen mekaar om de hals. Dergelijke ontlading had ik en de mee gereisde supporters nog nooit mee gemaakt. Maar toch lag ik door mijn voorafgaande opmerking mee aan de basis van de titel. Want als de Duitser niet was gediskwalificeerd….. Ik plaats hierbij enkele foto’s. Het zou me plezieren mochten julle daarop wat namen gaan gokken of bemerking schrijven. Ziehier ook de eindstand van het EK 125 cc – 1992: 1 Paul de Proost, België 2 Ronald Schrik, Nederland 3 Anthony Kahl, Gr. Britannië 4 Lee Gaskell, Gr. Britannië 5 Aled Humphreys, Gr. Britannië 6 Bengt Laremans, België 7 Anton van de Wetering, Nederland 8 Sean Grosvenar, Gr. Britannië 9 Raymond Hermanns, Duitsland 10 Hans Verberne, Nederland
Waarom 1992? Omdat ik toen een van de spannendste momenten beleefde van zolang ik naar de cross ging. Het verhaal gaat over de IMBA-finale van het EK 125 cc in Denemarken. Ik maakte toen deel uit van het RS-team, dat in 1990 voor het eerst naar buiten kwam. Het team had met Patrick Vandueren en Joël De Busser ereplaatsen behaald in het EK 250 cc. Ook Paul De Proost die in 1991 bij het team kwam was toen al derde geworden in het EK 125 cc. Met een dertigtal supporters trokken we naar het Noord-Oosten van Jutland. Het merendeel van de groep logeerde bij Gert Sonderskov, de 9-voudige Deense kampioen. Die woonde in Ebeltoft in een zomerhuisje. De Belgen sliepen binnen, Gert met zijn vriendin Wiebe in zijn Mercedes bus. Met deze familie hadden we het jaar te voor kennis gemaakt. Ze logeerden toen naast de familie De Proost, en om beurten gingen ze ergens in Arendonk het avondmaal nuttigen. Zo ook bij ons thuis. Aangename mensen, met ondertussen twee bijna volwassen meiden, en we zien mekaar nog regelmatig. Zelf waren we voor de eerste maal op pad met een mobilhome, samen met de voorzitter van het RS-team en zijn vrouw. De wedstrijd zelf werd gereden in de regio Mols Bjerge, een paar kilometer van Ebeltoft. Het was een zuivere zandbaan zoals we die hier en in Nederland kennen. Op zaterdag arriveerden we, en we zagen dat de baan niet afgespannen was. Enkel boven, waar publiek stond, war er afsluiting. Maar voor 90 procent waren enkel de bochten afgebakend met ingegraven autobanden. Paul De Proost stond aan de leiding. Hij moest zeg maar de drie reeksen uit rijden, en dan was de titel binnen. Ronald Schrik – zijn zoontjes crosst nu – was de enige echte overgebleven rivaal. De week voor de finale had hij nog een nieuwe motor gekregen, model 1993. Van Sonderskov kregen we een geheime tip: het startveld lag in beton. Gert vertelde ons dat de plaats waar de betonplaten mekaar ontmoetten een naad bevatte, met net dat ietsje meer grip dan de rest. De Belgische ploeg bevatte verder nog Bengt Laeremans (ook voor het RS-team), het Waaltje Joël Seel, nog een Brusselaar, voornaam Koen, en ik denk ook Ronny Hermans. Afijn, de titel was een formaliteit. Maar ik had zo’n blauw vermoeden dat er binnendoor gereden ging worden. Het was te gemakkelijk. Ook sommige stukken van de omloop lagen parallel met hoogteverschillen. Ik sprak daarover de Belgische ploegleider aan, een gerenommeerd persoon in de MX-wereld. Hij lachte mij aanvankelijk weg, maar nadien kwam hij me vertellen dat hij het voorgelegd had bij de teamleiders vergadering. Zijn opmerking werd eerst nog wat lacherig afgedaan door de toenmalige Nederlandse IMBA voorzitter (die ik later zou opvolgen). Maar er werd toch voorafgaand aan de wedstrijd afgesproken dat de piloten zouden gebriefd worden en dat er bij afsnijden een deklassering volgde. En dat gebeurde ook zo. Kwam dan de wedstrijddag. Perfect weer, perfecte baan, voldoende putten voor de Belgen en de Nederlanders. Maar Paul was nerveuzer dan hij liet blijken. We merkten het al in de training. We vroegen ons af of het aan de nieuwe motor lag. Maar we lieten Paul gerust. In de eerste reeks vergat het “Prosje” alle goede voornemens. Hij vergat de ideale startpositie. Die prompt werd ingenomen door Schrik. Die vertrok op kop en De Proost…….. begon als allerlaatste nadat hij even na het vallen van het starthek moest stoppen. Terwijl Schrik voor het volle pond ging, lukte het Paul om de schade te beperken. Maar het puntenverschil werd klein. En plots gebeurde het: een Duitss rijder kwam ten val en sneed zowat 50 meter van het parcours af door zijn motor van de bovenste lijn bergaf te laten bollen, maar ver voor de correcte bocht. Ik heb er lang over nagedacht om wel of niet een klacht in te dienen. Zo gebeurde het ook al deed Nederland een poging om het weg te lachen. Blijkbaar waren ook zi zich bewust van de mogelijke gevolgen, wie weet? Maar ons Belgische jurylid hield voet bij stuk en uiteindelijk werd de Duitser (terecht) uit de uitslag gehaald (het gebeurde trouwens ook in de MXoN in Lommel) en kreeg De Proost er één punt bij. Je kan dit nu onsportief noemen, maar het was vooraf afgesproken met de jury, omdat afsnijden zo voor de hand lag. En afsnijden is ook onsportief. Anderzijds hadden onze sponsors flink geïnvesteerd en het doel was om de titel te behalen. Er was niks vals gebeurd. Maar het verhaal kon nog erger worden. Schrik won weer in de tweede reeks en een uit zijn lood geslagen De Proost bakte er in het middenveld eigenlijk niks van. De voorsprong was nu weggesmolten als sneeuw voor de zon en de slotreeks zou beslissend zijn. En dan kwam de finale. Joël Seel vertrok aan de leiding, gevolgd door Schrik. Paul startte als………. Laatste. Raakte aanvankelijk niet in zijn ritme. We geloofden er niet meer in want Schrik was virtueel al de nieuwe kampioen. Tot De Proost zich herpakte. En hij niet alleen. Ronde na ronde reed hij de ene rijder naar de andere voorbij. Hij geloofde er weer in. De puntenkloof op Schrik werd kleiner en kleiner. Enkele ronden voor tijd was het zover: De Proost nam de leiding in het EK over met 2 punten verschil. Schrik besefte dat zijn titel op het spel stond en plooide zich dubbel. Hij moest de reeks winnen! Maar Joël Seel, hoewel een Waal, speelde het teamspel perfect. En hij reed ook voor de reeks- en dagzege. Zelden hebben we op zo’n korte tijd zoveel aanvallen gezien. Seel plooide, zag het voorwiel van Schrik in elke bocht langszij komen, werd gepasserd door de Hollander, en pakte die terug in. En hij brak niet. Een wanhopige Schrik dwong Seel tot een beklijvende eindspurt want mits winst was hij kampioen. Maar Seel begaf niet en won de reeks voor Schrikl en de nieuwe kampione Paul De Proost. Vlak na de finish zagen wij een groots gebaar: de drie aartsvijanden, Joël, Ronald en Paul vielen mekaar om de hals. Dergelijke ontlading had ik en de mee gereisde supporters nog nooit mee gemaakt. Maar toch lag ik door mijn voorafgaande opmerking mee aan de basis van de titel. Want als de Duitser niet was gediskwalificeerd….. Ik plaats hierbij enkele foto’s. Het zou me plezieren mochten julle daarop wat namen gaan gokken of bemerking schrijven. Ziehier ook de eindstand van het EK 125 cc – 1992: 1 Paul de Proost, België 2 Ronald Schrik, Nederland 3 Anthony Kahl, Gr. Britannië 4 Lee Gaskell, Gr. Britannië 5 Aled Humphreys, Gr. Britannië 6 Bengt Laremans, België 7 Anton van de Wetering, Nederland 8 Sean Grosvenar, Gr. Britannië 9 Raymond Hermanns, Duitsland 10 Hans Verberne, Nederland
