18/06/2015 12:30 - geplaatst door Marcel Dirks
Brock Glover was in zijn succesjaren de ‘Golden Boy’. Maar dit seizoen veranderde al wat Ryan Dungey aanraakte in goud. Dat is geen toeval. De in Florida residerende piloot uit Minnesota heeft het talent en het team. De Midas touch dus. Hou je vast voor een lang interview met Dungey, het verhaal van Roger De Coster en nog veel, veel meer. Want we gaan tot op het bot met Dungey.
Een mega-interview onder Thor!
POSTERBOY Hij is de posterboy van de AMA Supercross, wellicht ook de snelste man ter wereld op een crossmotor. Nauwelijks 25 jaar oud ligt de wereld aan Dungey zijn voeten. Met het indoor seizoen dat net voorbij is en ondertussen volop in het outdoor seizoen bezig, verkeert Ryan Dungey in de vorm van zijn leven. Als winnaar van de 450 SX titel is hij het kroonjuweel van het Red Bull KTM fabrieksteam dat zijn pijlen nu richt op de titel in de Nationals. Dungey won in de SX 8 van de 17 finales, en stond in totaal 16 keer op het podium. Enkel in de eerste ronde eindigde hij buiten de top drie, hij werd vierde. Twee wedstrijden voor het einde was hij zeker van de titel. Sinds zijn debuut in de 450 klasse won hij 22 wedstrijden en staat achtste in de ranking van de winnaars. Dat is groot nieuws in een land dat gek is op statistieken. Dungey, op de persco van de 16de SX: “De eerste titel is de mooiste. Maar als ik zuiver naar de competitie kijk was deze van 2015 waar het felste voor gevochten werd. Iedere wedstrijd gingen we voor de zege. Ik heb de indruk dat we deze titel meer verdienden dan wie ook. En daarom staat die boven deze van 2010. De SX Series zijn het grootste evenement in onze sport. Er stond veel talent aan de start, breed ook. Het was dus erg ‘cool’ om hier bovenuit te steken.” Mooi gezegd, maar wat te zeggen over de afwezigheid van James Stewart? Of titelverdediger Ryan Villopoto, die koos voor de GP-cyclus, boven een 5de opeenvolgende titel. De titel zou meer glans hebben mocht Dungey deze twee verslagen hebben op weg naar de titel. Dungey: “Als er een iemand was die had gehoopt dat Stewart er bij was, dan was ik het. Ik zou me echt met hem willen meten hebben. Hij was het die min eerste jaren niet gemakkelijk maakte. Het is een degelijk kerel, en erg sterk ook. Ere wie ere toe komt. Maar dat krediet geef ik ook aan de rijders die er wel bij waren. Er is hier veel talent aanwezig, jongens waarvan je kon verwachten dat ze gingen winnen.” Dat klopt ook wel. Er waren vijf rijders die er in slaagden om op het hoogste podium te staan. Ken Roczen, Eli Tomac, Trey Canard, Chad Reed en Cole Seely bijvoorbeeld. Maar Dungey was gewoon veel regelmatiger en sneller over de vier maanden durende serie. En hij maakte de minste fouten. Dungey: “Je kan niet alles onder controle houden. Maar je kan je wel zo goed mogelijk voorbereiden. Het komt er op neer dat de basis van succes gelegd wordt door de week op de training. Ik doe altijd mijn stinkende best om zo goed voorbereid naar de start te komen. Ik wil voorin starten en scherpe rondetijden rijden.. Op de wedstrijd dag komt dat allemaal samen. Supercross is veeleisend. Alles ligt dicht bij mekaar en als je kopstart neemt heb je reeds half gewonnen. Zeker als je in de praktijk brengt wat je thuis inoefende. Gefocust blijven, je eigen lijnen rijden en vooral niet bevreesd zijn om te falen. Als je aan de leiding rijdt en iemand anders is sneller dan jij die dag, moet je maar denken van ‘okay, hij heeft een goede dag’. Enkel achter in het peloton is het gevaarlijk. Daar wil je niet echt zitten. In Houston was ik niet goed mee en daar heb ik een en ander mee gemaakt. Heel veel close contacten bijvoorbeeld. Nogmaals, een goede start is half gewonnen.” Rijders hebben het vaak over het hele pakket. Je kan een van de talentrijkste rijders van je generatie zijn Als je niet de goede mensen rond je hebt, als je niet de goede motor hebt, als je niet fit bent, dan win je niet. Zo simpel is dat. Voor Ryan viel alles in de juiste plooi. Zijn team, Red Bull KTM,met Roger De Coster aan het roer, is rond Dungey gebouwd. Vier jaar R&D leverden een uitzonderlijke motor op en zijn conditie is gebaseerd op de wetenschap van Aldon Baker (ook voor Villopoto, Carmichael en Stewart), die beschouwd wordt als de beste in zijn vak. Afkomstig van Belle Plaine, Minnesota, woont Ryan ondertussen in Florida, meer bepaald in Clermont, nabij Orlando. Daar is ook de ‘Baker Factory’ faciliteit gevestigd. Dungey: “Ik heb hier de gelegenheid om met Baker te werken sinds vorig jaar. Hij is mijn rechtstreekse coach. Dat is een goede zaak voor mijn carrière. De overstap naar de 450 was een grote stap. Aldon was goed voor mij. Met hem erbij hoefde ik niet na te denken over wat ik elke dag moest doen. Ik gaf alles in zijn handen. Daarvoor moest ik hem vertrouwen. Ik geloof in zijn programma, en het werkt! Daar twijfel ik geen seconde meer aan. Voordien vroeg ik mezelf voordurend af of ik nu dit moest doen of iets anders. Dan wordt je onzeker en ga je gissen of op goed geluk af werken. Nu volg ik hem en voor de rest kan ik me concentreren op de race zelf. Daar ga ik nu boordevol energie op af, en zonder muizenissen in het hoofd. Het werk van Aldo helpt me zowel op en naast de baan. Mentaal, Fysiek en emotioneel.” MENTOR ROGER DE COSTER Een profiel schrijven over Dungey, zonde De Coster er bij te betrekken is eigenlijk not done. De vijfvoudige wereldkampioen motorcross ontdekte Dungey als meer dan tien jaar geleden toen hij in het Suzuki amateur programma zat. Dungey:“Ik was 15 jaar en ik was aan het rijden in Milville, waar ik toen in de buurt woonde. Mijn vader spoorde me aan om naar Roger te gaan en hem ter vertellen dat ik ooit voor hem wilde rijden. Dat heb ik gedaan, maar ik wist niet dat mijn vader dat had gezegd om te lachen. Een jaar later was ik in Milville de Nationals aan het rijden!” Ryan debuteerde me een 8 – 8 score. Daarna reed hij in 2006 de drie slotwedstrijden van het seizoen om in 2007 te debuteren in de East Coast SX met een vijfde plaats. In 2008 reed hij de West-Coast waar hij verslagen werd door Jason Lawrence. In 2009 zou hij de titel halen. Zijn outdoor resultaten liepen gelijk op: 5de in 2007, tweede in 2008 en winnaar in 2009. Dungey:” Roger is mijn grote voorbeeld. Als ik jong was, hielp hij me bij mijn eerste successen. Als ik in de knoop zat met mezelf of met de motor was hij altijd daar om te helpen. Maar daarna liepen onze wegen uit mekaar. Toen Roger weg ging bij Suzuki kwam dat hard aan voor mij. Ik moest nog een jaar blijven, maar het team verloor zijn gids naar de toekomst. We konden de beste set-up hebben, maar als we naar het volgende seizoen gingen zouden met dezelfde afstellingen, zouden we achter liggen. Een team moet evolueren, en dat was uit het oog verloren.” Na derde plaatsen in de SX en tweede plaatsen in de Nationals vervoegde Dungey De Coster bij KTM in 2012. Ondanks dat hij nooit met de KTM gereden had vertrouwde hij op De Coster. Dungey: “Ik kreeg de kans om met KTM voor de top te gaan. Ze geloofden in mij – en ik in hen. We gingen het samen doen. En het bleek allemaal te werken ook. Ik vroeg me aanvankelijk af of ik de goede keuze had gemaakt. Eens de deal rond viel alles in de plooi. Ik dacht van okay, we gaan er voor.” Het R&D-project was volop aan de gang, over de oceanen heen, en klasseerde Dungey zich als derde in de SX 2012. Dungey domineerde – weliswaar in afwezigheid van Villopoto – de outdoors. Hij won 18 van de 24 reeksen en stond overal op het podium. In 2013 werd hij derde in de SX en 2de het jaar daarop. Buiten verloor hij in die jaren wel de titel aan Villopoto en zijn ploegmaat vorig jaar, Ken Roczen. KTM had bewezen dat de 450 buiten kon winnen, maar binnen bleef de hoofdprijs nog uit. Tot dit jaar waarin Ryan, Roger en KTM uiteindelijk het ultieme doel veroverden. Dat leidde tot diepe emoties. Dungey: “De titel met Suzuki en Roger was speciaal omdat het mijne eerste was, als rookie. Deze titel, nu voor KTM is speciaal, zeker voor De Coster. Hij durfde de uitdaging om naar KTM te gaan aan. Nu kunnen ze het niet vaak genoeg zeggen ‘Hey, we willen dat je ons team naar de top leidt’. Ik ben erg gelukkig dat het gelukt is. Ik zeg het, voor Roger was de uitdaging enorm. Er is oneindig veel werk in gaan zitten. Al die dagen dat er in Oostenrijk en hier gewerkt is om de titel binnen te halen. Roger is een ongelooflijke kerel, en ik zou dit met niemand anders willen over doen.” ‘THE MAN’ OVER DUNGEY Na vijf wereldtitels in de 500 cc kreeg onze landgenoot Roger De Coster de bijnaam ‘The Man’. Hij verhuisde naar Amerika en drukte als geen ander zijn stempel op het motorcrossen in de VS. En hij ontdekte Ryan Dungey. Roger De Coster: “Ik wil de positie van zijn vader niet in nemen. Ryan kijkt naar me op als zijn tweede vader. Misschien iets meer als het gaat om crossen, de voorbereiding ervan, en hoe je jezelf kan overtreffen. Het is een goede kerel. Ik ben er zeker van dat hij nog meer talent in zich heeft, ook al won hij ondertussen heel wat titels. Hij is vooral regelmatig. Finisht zowat altijd in de buurt van of op het podium. Dit jaar miste hij maar een keer het podium. Maar ik blijf zitten met het gevoel dat er nog meer in hem schuilt. En ik heb het afgelopen jaar geprobeerd om dat op hem over te brengen en hem daarvan te overtuigen. Dit jaar is zijn beste tot nog toe. In het begin leek het niet zo vanzelfsprekend. Maar hij geloofde in zichzelf, maakte zijn huiswerk en brak door waar anderen faalden. Ryan is gezond, leeft gezond. Ik zie het echt wel zitten dat hij nog enkele jaren dit niveau haalt.” RYAN DUNGEY OVER: Zijn mooiste wedstrijd: “Er zijn er zoveel, maar de Minneapolis SX van 2013 steekt er boven uit. Het was mijn thuiswedstrijden Ryan Villopoto en ik gingen er voor. Het publiek joelde zo luid dat ik bijna mijn concentratie verloor. Ik won die nacht. Ik reed er al als kind. Ik reed de KTM Junior Challenge in 1997 en werd derde. In 2008 finishte ik als tweede op de 450 en uiteindelijk won ikde wedstrijd. En nu is de Metrodome er niet meer.” De opgang van KTM: “Er waren veel mensen die twijfels hadden over mijn overstap naar KTM. Maar nu hoor ik andere geluiden, mensen die mij vertellen dat ze een KTM gekocht hebben. Het is een populaire motor. Ik weet nog dat ik als kind zegde dat ik nooit een KTM zou rijden. Maar soms draait het anders uit. Nu is KTM een topmerk. Ze zijn echt naar een ander niveau gegroeid.” Motivatie: “Nu put ik motivatie uit het feit dat het steeds beter gaat in de wedstrijden. Bij demo’s amuseer ik me niet zo. Ik voel me op mijn best in de race, als ik er elke ronde voor ga om mijn tijden schep te stellen.” Zijn gekke leven: Het SX-seizoen sluit nagenoeg naadloos aan op de Nationals. Vanaf januari tot het einde van de outdoors liggen er nauwelijks vijf weken rust. Dungey: “17 SX-wedstrijden en 12 outdoors, het is zeker en vast een lang seizoen. Het eist zijn tol en het vergt toch wel enkele jaren om aan dat stressvol bestaan te wennen. Daarna is er de Monster Energy Cup en ook nog eens de Motorcross of Nations. Die laatste wedstrijd is geen verplicht nummertje. Je rijdt er om de eer van je land te verdedigen. Het vergt een volle maand voorbereiding, zodat je niet echt een rustperiode hebt. We gaan nu uit zoeken hoe we wat rust in kunnen bouwen. Vorig jaar voelde ik echt wel die behoefte. Aan de andere kant, als crosser heb je een korte carrière. Ja ken dit niet je hele levend doen.” De Motorcross of nations: Ryan heeft ondertussen zes maal de MXoN gereden voor zijn land. Hij behaalde drie overwinningen in Italië, de VS en in Frankrijk in de jaren 2009 – 2011. Daarna werden het nederlagen. Dungey: “De laatste MXoN waren niet de beste. Het is hard om te zeggen ‘Verdorie het is weer niet gelukt’. Ik weet hoe het was om te winnen en ik weet nu wat het is om te verliezen. Man, verliezen, dat haat ik. En toch is de wedstrijd belangrijk. Ik wil een ambassadeur van ons land zijn. Helaas wordt alles bepaald op één wedstrijd. Als je wint ben je de beste van de wereld. Als je verliest….” Meneer en Mevrouw Dungey: Ryan is gehuwd met zijn Lindsay sinds november 2014. Het huwelijk en alle festiviteiten daar rond stonden allemaal in het teken van Ryans’ carrière. De ceremonie en de huwelijksreis naar Santa Lucia waren niet zo vanzelfsprekend. Dungey: “We moesten het huwelijk zorgvuldig plannen rond het race seizoen. Gelukkig is Lindsay erg begripvol voor mijn loopbaan. We trouwden op 1 november en twee dagen later gingen we op huwelijksreis. Aanvankelijk zouden we zeven dagen gaan, maar het werden er tien omdat de vluchten vanuit Santa Lucia geen rekening met ons hielden. Uiteindelijk was dat nog een meevaller. Ik trainde in de morgen om daarna alle tijd voor haar te maken. Het was een erg leuke vakantie en ik had dat echt wel nodig om mijn kop helemaal fris te maken.” Europa of de VS?: Tijdens de duur van het interview was het duidelijk dat Dungey een speciale verhouding heeft met ‘die andere Ryan’. Hoe kijkt hij aan tegen de overstap van Villopoto naar de GP’s. Dungey: “Ik vindt het cool van hem om naar Europa te gaan. Ryan heeft hier alles bereikt, diverse malen zelfs. Anderzijds is alles er zo anders. De omlopen zijn anders de manier waarop ze de baan prepareren ook. Daarnaast het wedstrijdschema over twee dagen. Hier gaat alles sneller. Het is niet gemakkelijker maar het wordt allemaal op een dag afgewerkt. Ik wilde dat Ryan sneller had kunnen winnen. Okay, hij won er eentje, maar het is een uitdaging hoor. Het is ondertussen wel bewezen dat de jongens uit Europa geen knapen zijn. Ze zijn bovendien een stuk sneller geworden de voorbije vijf jaar. Ze hebben aan hun zwakke punten gewerkt en ze hebben nu een niveau wat erg hoog ligt. Ik hoop dat Villopoto terug kan keren en als landgenoot is het goed om hem te zien winnen. Ik ben bevriend met Antonio Caïroli en nog een paar van die jongens. Ik respecteer ze stuk voor stuk, het zijn talenten. Als je daar kan winnen krijg je het niet in de schoot geworpen. Om mannen als Caïroli te verslaan moet je een echte kampioen zijn. Bovendien zijn het niet alleen de onbekende omlopen, nieuwe rivalen en lange race-weekends waar iemand zoals Villopoto zich moet aanpassen. Het is een hele nieuw levensstijl, maar Ryan lijkt dat begrepen te hebben.” “Het is ook harder daar. In Florida hebben we een circuit waar we alle dagen trainen. In Europa is dat niet het geval. Als ik Villopoto goed begrepen heb is er niet echt een vast stek. Moet je soms zes uur rijden naar een baan, of moet je 10 uur op het vliegtuig zitten op weg naar een race om enkele dagen later liefst 16 uur in de stoel te zitten. Niet eenvoudig. In de VS vliegen we op zondag naar huis, en als de vlucht niet te lang is zit er nog een trainingsritje in. Dat doen we ook maandag en dinsdag en op woensdag gaan we fietsen. En donderdag doen we gym. Vrijdag vliegen we op en zaterdag crossen we. Dat is een doorlopend schema voor ons.” De vraag is of Dungey in Villopoto’s sporen wil treden. Maar het vooruitzicht naar een GP-campagne staan niet hoog op de prioriteitenlijst. Dungey: “Ik tekende pas een tweejaarcontract voor 2016 en 2017. Daarna kunnen we overwegen wat het daarna wordt. Nu ligt mijn focus in de VS.”
POSTERBOY Hij is de posterboy van de AMA Supercross, wellicht ook de snelste man ter wereld op een crossmotor. Nauwelijks 25 jaar oud ligt de wereld aan Dungey zijn voeten. Met het indoor seizoen dat net voorbij is en ondertussen volop in het outdoor seizoen bezig, verkeert Ryan Dungey in de vorm van zijn leven. Als winnaar van de 450 SX titel is hij het kroonjuweel van het Red Bull KTM fabrieksteam dat zijn pijlen nu richt op de titel in de Nationals. Dungey won in de SX 8 van de 17 finales, en stond in totaal 16 keer op het podium. Enkel in de eerste ronde eindigde hij buiten de top drie, hij werd vierde. Twee wedstrijden voor het einde was hij zeker van de titel. Sinds zijn debuut in de 450 klasse won hij 22 wedstrijden en staat achtste in de ranking van de winnaars. Dat is groot nieuws in een land dat gek is op statistieken. Dungey, op de persco van de 16de SX: “De eerste titel is de mooiste. Maar als ik zuiver naar de competitie kijk was deze van 2015 waar het felste voor gevochten werd. Iedere wedstrijd gingen we voor de zege. Ik heb de indruk dat we deze titel meer verdienden dan wie ook. En daarom staat die boven deze van 2010. De SX Series zijn het grootste evenement in onze sport. Er stond veel talent aan de start, breed ook. Het was dus erg ‘cool’ om hier bovenuit te steken.” Mooi gezegd, maar wat te zeggen over de afwezigheid van James Stewart? Of titelverdediger Ryan Villopoto, die koos voor de GP-cyclus, boven een 5de opeenvolgende titel. De titel zou meer glans hebben mocht Dungey deze twee verslagen hebben op weg naar de titel. Dungey: “Als er een iemand was die had gehoopt dat Stewart er bij was, dan was ik het. Ik zou me echt met hem willen meten hebben. Hij was het die min eerste jaren niet gemakkelijk maakte. Het is een degelijk kerel, en erg sterk ook. Ere wie ere toe komt. Maar dat krediet geef ik ook aan de rijders die er wel bij waren. Er is hier veel talent aanwezig, jongens waarvan je kon verwachten dat ze gingen winnen.” Dat klopt ook wel. Er waren vijf rijders die er in slaagden om op het hoogste podium te staan. Ken Roczen, Eli Tomac, Trey Canard, Chad Reed en Cole Seely bijvoorbeeld. Maar Dungey was gewoon veel regelmatiger en sneller over de vier maanden durende serie. En hij maakte de minste fouten. Dungey: “Je kan niet alles onder controle houden. Maar je kan je wel zo goed mogelijk voorbereiden. Het komt er op neer dat de basis van succes gelegd wordt door de week op de training. Ik doe altijd mijn stinkende best om zo goed voorbereid naar de start te komen. Ik wil voorin starten en scherpe rondetijden rijden.. Op de wedstrijd dag komt dat allemaal samen. Supercross is veeleisend. Alles ligt dicht bij mekaar en als je kopstart neemt heb je reeds half gewonnen. Zeker als je in de praktijk brengt wat je thuis inoefende. Gefocust blijven, je eigen lijnen rijden en vooral niet bevreesd zijn om te falen. Als je aan de leiding rijdt en iemand anders is sneller dan jij die dag, moet je maar denken van ‘okay, hij heeft een goede dag’. Enkel achter in het peloton is het gevaarlijk. Daar wil je niet echt zitten. In Houston was ik niet goed mee en daar heb ik een en ander mee gemaakt. Heel veel close contacten bijvoorbeeld. Nogmaals, een goede start is half gewonnen.” Rijders hebben het vaak over het hele pakket. Je kan een van de talentrijkste rijders van je generatie zijn Als je niet de goede mensen rond je hebt, als je niet de goede motor hebt, als je niet fit bent, dan win je niet. Zo simpel is dat. Voor Ryan viel alles in de juiste plooi. Zijn team, Red Bull KTM,met Roger De Coster aan het roer, is rond Dungey gebouwd. Vier jaar R&D leverden een uitzonderlijke motor op en zijn conditie is gebaseerd op de wetenschap van Aldon Baker (ook voor Villopoto, Carmichael en Stewart), die beschouwd wordt als de beste in zijn vak. Afkomstig van Belle Plaine, Minnesota, woont Ryan ondertussen in Florida, meer bepaald in Clermont, nabij Orlando. Daar is ook de ‘Baker Factory’ faciliteit gevestigd. Dungey: “Ik heb hier de gelegenheid om met Baker te werken sinds vorig jaar. Hij is mijn rechtstreekse coach. Dat is een goede zaak voor mijn carrière. De overstap naar de 450 was een grote stap. Aldon was goed voor mij. Met hem erbij hoefde ik niet na te denken over wat ik elke dag moest doen. Ik gaf alles in zijn handen. Daarvoor moest ik hem vertrouwen. Ik geloof in zijn programma, en het werkt! Daar twijfel ik geen seconde meer aan. Voordien vroeg ik mezelf voordurend af of ik nu dit moest doen of iets anders. Dan wordt je onzeker en ga je gissen of op goed geluk af werken. Nu volg ik hem en voor de rest kan ik me concentreren op de race zelf. Daar ga ik nu boordevol energie op af, en zonder muizenissen in het hoofd. Het werk van Aldo helpt me zowel op en naast de baan. Mentaal, Fysiek en emotioneel.” MENTOR ROGER DE COSTER Een profiel schrijven over Dungey, zonde De Coster er bij te betrekken is eigenlijk not done. De vijfvoudige wereldkampioen motorcross ontdekte Dungey als meer dan tien jaar geleden toen hij in het Suzuki amateur programma zat. Dungey:“Ik was 15 jaar en ik was aan het rijden in Milville, waar ik toen in de buurt woonde. Mijn vader spoorde me aan om naar Roger te gaan en hem ter vertellen dat ik ooit voor hem wilde rijden. Dat heb ik gedaan, maar ik wist niet dat mijn vader dat had gezegd om te lachen. Een jaar later was ik in Milville de Nationals aan het rijden!” Ryan debuteerde me een 8 – 8 score. Daarna reed hij in 2006 de drie slotwedstrijden van het seizoen om in 2007 te debuteren in de East Coast SX met een vijfde plaats. In 2008 reed hij de West-Coast waar hij verslagen werd door Jason Lawrence. In 2009 zou hij de titel halen. Zijn outdoor resultaten liepen gelijk op: 5de in 2007, tweede in 2008 en winnaar in 2009. Dungey:” Roger is mijn grote voorbeeld. Als ik jong was, hielp hij me bij mijn eerste successen. Als ik in de knoop zat met mezelf of met de motor was hij altijd daar om te helpen. Maar daarna liepen onze wegen uit mekaar. Toen Roger weg ging bij Suzuki kwam dat hard aan voor mij. Ik moest nog een jaar blijven, maar het team verloor zijn gids naar de toekomst. We konden de beste set-up hebben, maar als we naar het volgende seizoen gingen zouden met dezelfde afstellingen, zouden we achter liggen. Een team moet evolueren, en dat was uit het oog verloren.” Na derde plaatsen in de SX en tweede plaatsen in de Nationals vervoegde Dungey De Coster bij KTM in 2012. Ondanks dat hij nooit met de KTM gereden had vertrouwde hij op De Coster. Dungey: “Ik kreeg de kans om met KTM voor de top te gaan. Ze geloofden in mij – en ik in hen. We gingen het samen doen. En het bleek allemaal te werken ook. Ik vroeg me aanvankelijk af of ik de goede keuze had gemaakt. Eens de deal rond viel alles in de plooi. Ik dacht van okay, we gaan er voor.” Het R&D-project was volop aan de gang, over de oceanen heen, en klasseerde Dungey zich als derde in de SX 2012. Dungey domineerde – weliswaar in afwezigheid van Villopoto – de outdoors. Hij won 18 van de 24 reeksen en stond overal op het podium. In 2013 werd hij derde in de SX en 2de het jaar daarop. Buiten verloor hij in die jaren wel de titel aan Villopoto en zijn ploegmaat vorig jaar, Ken Roczen. KTM had bewezen dat de 450 buiten kon winnen, maar binnen bleef de hoofdprijs nog uit. Tot dit jaar waarin Ryan, Roger en KTM uiteindelijk het ultieme doel veroverden. Dat leidde tot diepe emoties. Dungey: “De titel met Suzuki en Roger was speciaal omdat het mijne eerste was, als rookie. Deze titel, nu voor KTM is speciaal, zeker voor De Coster. Hij durfde de uitdaging om naar KTM te gaan aan. Nu kunnen ze het niet vaak genoeg zeggen ‘Hey, we willen dat je ons team naar de top leidt’. Ik ben erg gelukkig dat het gelukt is. Ik zeg het, voor Roger was de uitdaging enorm. Er is oneindig veel werk in gaan zitten. Al die dagen dat er in Oostenrijk en hier gewerkt is om de titel binnen te halen. Roger is een ongelooflijke kerel, en ik zou dit met niemand anders willen over doen.” ‘THE MAN’ OVER DUNGEY Na vijf wereldtitels in de 500 cc kreeg onze landgenoot Roger De Coster de bijnaam ‘The Man’. Hij verhuisde naar Amerika en drukte als geen ander zijn stempel op het motorcrossen in de VS. En hij ontdekte Ryan Dungey. Roger De Coster: “Ik wil de positie van zijn vader niet in nemen. Ryan kijkt naar me op als zijn tweede vader. Misschien iets meer als het gaat om crossen, de voorbereiding ervan, en hoe je jezelf kan overtreffen. Het is een goede kerel. Ik ben er zeker van dat hij nog meer talent in zich heeft, ook al won hij ondertussen heel wat titels. Hij is vooral regelmatig. Finisht zowat altijd in de buurt van of op het podium. Dit jaar miste hij maar een keer het podium. Maar ik blijf zitten met het gevoel dat er nog meer in hem schuilt. En ik heb het afgelopen jaar geprobeerd om dat op hem over te brengen en hem daarvan te overtuigen. Dit jaar is zijn beste tot nog toe. In het begin leek het niet zo vanzelfsprekend. Maar hij geloofde in zichzelf, maakte zijn huiswerk en brak door waar anderen faalden. Ryan is gezond, leeft gezond. Ik zie het echt wel zitten dat hij nog enkele jaren dit niveau haalt.” RYAN DUNGEY OVER: Zijn mooiste wedstrijd: “Er zijn er zoveel, maar de Minneapolis SX van 2013 steekt er boven uit. Het was mijn thuiswedstrijden Ryan Villopoto en ik gingen er voor. Het publiek joelde zo luid dat ik bijna mijn concentratie verloor. Ik won die nacht. Ik reed er al als kind. Ik reed de KTM Junior Challenge in 1997 en werd derde. In 2008 finishte ik als tweede op de 450 en uiteindelijk won ikde wedstrijd. En nu is de Metrodome er niet meer.” De opgang van KTM: “Er waren veel mensen die twijfels hadden over mijn overstap naar KTM. Maar nu hoor ik andere geluiden, mensen die mij vertellen dat ze een KTM gekocht hebben. Het is een populaire motor. Ik weet nog dat ik als kind zegde dat ik nooit een KTM zou rijden. Maar soms draait het anders uit. Nu is KTM een topmerk. Ze zijn echt naar een ander niveau gegroeid.” Motivatie: “Nu put ik motivatie uit het feit dat het steeds beter gaat in de wedstrijden. Bij demo’s amuseer ik me niet zo. Ik voel me op mijn best in de race, als ik er elke ronde voor ga om mijn tijden schep te stellen.” Zijn gekke leven: Het SX-seizoen sluit nagenoeg naadloos aan op de Nationals. Vanaf januari tot het einde van de outdoors liggen er nauwelijks vijf weken rust. Dungey: “17 SX-wedstrijden en 12 outdoors, het is zeker en vast een lang seizoen. Het eist zijn tol en het vergt toch wel enkele jaren om aan dat stressvol bestaan te wennen. Daarna is er de Monster Energy Cup en ook nog eens de Motorcross of Nations. Die laatste wedstrijd is geen verplicht nummertje. Je rijdt er om de eer van je land te verdedigen. Het vergt een volle maand voorbereiding, zodat je niet echt een rustperiode hebt. We gaan nu uit zoeken hoe we wat rust in kunnen bouwen. Vorig jaar voelde ik echt wel die behoefte. Aan de andere kant, als crosser heb je een korte carrière. Ja ken dit niet je hele levend doen.” De Motorcross of nations: Ryan heeft ondertussen zes maal de MXoN gereden voor zijn land. Hij behaalde drie overwinningen in Italië, de VS en in Frankrijk in de jaren 2009 – 2011. Daarna werden het nederlagen. Dungey: “De laatste MXoN waren niet de beste. Het is hard om te zeggen ‘Verdorie het is weer niet gelukt’. Ik weet hoe het was om te winnen en ik weet nu wat het is om te verliezen. Man, verliezen, dat haat ik. En toch is de wedstrijd belangrijk. Ik wil een ambassadeur van ons land zijn. Helaas wordt alles bepaald op één wedstrijd. Als je wint ben je de beste van de wereld. Als je verliest….” Meneer en Mevrouw Dungey: Ryan is gehuwd met zijn Lindsay sinds november 2014. Het huwelijk en alle festiviteiten daar rond stonden allemaal in het teken van Ryans’ carrière. De ceremonie en de huwelijksreis naar Santa Lucia waren niet zo vanzelfsprekend. Dungey: “We moesten het huwelijk zorgvuldig plannen rond het race seizoen. Gelukkig is Lindsay erg begripvol voor mijn loopbaan. We trouwden op 1 november en twee dagen later gingen we op huwelijksreis. Aanvankelijk zouden we zeven dagen gaan, maar het werden er tien omdat de vluchten vanuit Santa Lucia geen rekening met ons hielden. Uiteindelijk was dat nog een meevaller. Ik trainde in de morgen om daarna alle tijd voor haar te maken. Het was een erg leuke vakantie en ik had dat echt wel nodig om mijn kop helemaal fris te maken.” Europa of de VS?: Tijdens de duur van het interview was het duidelijk dat Dungey een speciale verhouding heeft met ‘die andere Ryan’. Hoe kijkt hij aan tegen de overstap van Villopoto naar de GP’s. Dungey: “Ik vindt het cool van hem om naar Europa te gaan. Ryan heeft hier alles bereikt, diverse malen zelfs. Anderzijds is alles er zo anders. De omlopen zijn anders de manier waarop ze de baan prepareren ook. Daarnaast het wedstrijdschema over twee dagen. Hier gaat alles sneller. Het is niet gemakkelijker maar het wordt allemaal op een dag afgewerkt. Ik wilde dat Ryan sneller had kunnen winnen. Okay, hij won er eentje, maar het is een uitdaging hoor. Het is ondertussen wel bewezen dat de jongens uit Europa geen knapen zijn. Ze zijn bovendien een stuk sneller geworden de voorbije vijf jaar. Ze hebben aan hun zwakke punten gewerkt en ze hebben nu een niveau wat erg hoog ligt. Ik hoop dat Villopoto terug kan keren en als landgenoot is het goed om hem te zien winnen. Ik ben bevriend met Antonio Caïroli en nog een paar van die jongens. Ik respecteer ze stuk voor stuk, het zijn talenten. Als je daar kan winnen krijg je het niet in de schoot geworpen. Om mannen als Caïroli te verslaan moet je een echte kampioen zijn. Bovendien zijn het niet alleen de onbekende omlopen, nieuwe rivalen en lange race-weekends waar iemand zoals Villopoto zich moet aanpassen. Het is een hele nieuw levensstijl, maar Ryan lijkt dat begrepen te hebben.” “Het is ook harder daar. In Florida hebben we een circuit waar we alle dagen trainen. In Europa is dat niet het geval. Als ik Villopoto goed begrepen heb is er niet echt een vast stek. Moet je soms zes uur rijden naar een baan, of moet je 10 uur op het vliegtuig zitten op weg naar een race om enkele dagen later liefst 16 uur in de stoel te zitten. Niet eenvoudig. In de VS vliegen we op zondag naar huis, en als de vlucht niet te lang is zit er nog een trainingsritje in. Dat doen we ook maandag en dinsdag en op woensdag gaan we fietsen. En donderdag doen we gym. Vrijdag vliegen we op en zaterdag crossen we. Dat is een doorlopend schema voor ons.” De vraag is of Dungey in Villopoto’s sporen wil treden. Maar het vooruitzicht naar een GP-campagne staan niet hoog op de prioriteitenlijst. Dungey: “Ik tekende pas een tweejaarcontract voor 2016 en 2017. Daarna kunnen we overwegen wat het daarna wordt. Nu ligt mijn focus in de VS.”
